Het leed dat El Nido heet...

Zoals de titel waarschijnlijk verraad is El Nido vreselijk, daarover later meer in dit blog....

We zijn op Palawan, en zoals je wellicht gemerkt hebt is de Wi-Fi en elektriciteit niet om over naar huis te schrijven. 
Sinds de vorige blog zijn we aangekomen in Puerta Princesa, bij aankomst op het vliegveld was het de bedoeling dat we opgehaald zouden worden door het hostel, echter gebeurde dit niet en kwamen we na 1,5km lopen met zware bepakking aan bij ons hostel, duizendmaal excuses en een upgrade naar een grote kamer met airco ipv een ventilator, winning!! 

Dinsdag gaan we naar "The prison without walls", dit hebben we ooit gezien bij 3 op reis en is de enige gevangenis zonder muren waar de gevangenen gewoon vrij rond kunnen lopen en de families op hetzelfde land mogen wonen. Er ontsnapt vrijwel nooit iemand, het leven is hier te goed  en ze terug worden gestuurd naar de maximaal beveiligde gevangenis in Manilla als ze toch ontsnappen en gepakt worden.
We kunnen gewoon naar binnen lopen om met de gevangenen te kletsen en een beeld bij hun leven te krijgen, we spelen een potje kaarten, ze doen een dansvoorstelling en vertellen over hun levens. De straffen zijn hier veel zwaarder dan in Nederland, een jonge man van begin 30 moet 17 jaar zitten omdat hij een auto gestolen heeft, aan andere man zit hier al 20 jaar en heeft een levenslange celstraf voor het roken van wiet..
Op de terugweg gaan we nog even langs de krokodillen farm, om een paar levensgrote exemplaren te bekijken. 
'S avonds besluiten we de dag af te sluiten met een flesje wijn in de stad, lekkere wijn is zeldzaam in Azië dus we nemen het ervan. Na het eten lopen we langs een kroegje enkel gevuld met Filipino's, de Filipino's staan bekend om hun liefde voor karaoke en Bas en ik hebben dan ook een deal gemaakt dat we dit zeker  een keer moeten doen voor we vertrekken, je begrijpt, de tijd was aangebroken. We zoeken in een boek met duizenden nummers een "gouwe ouwe" uit: Billy Joel, piano man en worden luid aangemoedigd door de Filipino's, wat een mooie avond!

Woensdag is het tijd om 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen te bezichtigen, "The underground river in Sabang, ten noorden van Puerto Princesa. We hebben een flinke reis voor de boeg, een goede 2 uur in een mini van, vervolgens een half uur met de boot om daar een uur te wachten alvorens het onze beurt is om in een klein bootje over te stappen om de grot in te gaan. De grot is 8,2 km lang en wij bezichtigen de eerste 1,5 km. Grappig feitje over de grot, de kans dat deze gevonden werd was 1 op een miljard en de dag voordat wij de tour deden hebben onderzoekers fossielen van Dinosauriërs gevonden. De tocht is werkelijk spectaculair en al het wachten meer dan waard, bekijk de foto's zelf ! 

Donderdag reizen we door naar Port Barton, waar we wederom onze Duitse vrienden Marcus en Ute zullen ontmoeten die in hetzelfde AirBnB hostel verblijven. Port Barton is super klein, letterlijk 2 straten en helemaal niet toeristisch, een verademing. We eten de heerlijkste pizza bij "Gorgonzola" en zitten 's avonds met zijn viertjes aan het strand met wat cocktails, kletsend over het leven. Toch grappig dat onze nieuwe Duitse vrienden behoorlijk wat dezelfde levensopvattingen hebben als wij.

Vrijdag spenderen we wandelend over het kleine strandje van Port Barton en bij terugkomst knuffelen we de hele middag met de 2 liefste rottweilers en hun 4 pupjes.
Ons AirBnB hostel wordt gerund door Isaac, een Spanjaard die 7 jaar in China heeft gewoond en inmiddels meer dan 25 hectare grond op Palawan bezit. Het is een heerlijke plek om te verblijven met alle ontzettend aardige mensen. Hij verteld ons over al zijn talloze projecten, de een nog gekker dan de ander, denk aan party boten, een nieuwe complex dat hij aan het bouwen is en ons avontuur op het onbewoonde eiland dat nu volgt, dat ook van Isaac is.

Zaterdag ochtend pakken we de boot voor een snorkeltour op 5 locaties, we snorkelen met een reuze schildpad en bij diverse prachtige riffen.
Na afloop worden we gedropt op een semi onbewoond eiland. Daar zijn Mickey, een vriend van Isaac en 2 koks. Op de eerste dag zijn we samen met nog 2 andere Nederlandse meisjes, (what are the odds), ze leren ons een Israëlisch kaartspel, Yaniv, wat bizar verslavend is, en knuffelen met het 4 maanden oude aapje: Chita.
De volgende dag belanden we in een tropische storm, wat best tof is vanaf dat eiland, een beetje het gevoel alsof je aangespoeld bent op een eiland, en blijven we uiteindelijk met zijn tweetjes over op dit idyllische eilandje. Tijdens de storm is Chita ontzettend bang, en grijpt iedere mogelijkheid aan om bij mij te zijn, nadat de storm is gaan liggen is Chita nu mijn kleine baby. Ze heeft alleen nog maar aandacht voor mij, het is zelfs zo erg dat Bas een beetje jaloers begint te worden;) Monkey Mama for life., klein detail, ze vindt Bas ook erg lief maar besluit wel over hem heen te plassen! 
Om half 10 gaat al het personeel naar bed en hebben we echt het eiland voor onszelf, biertjes, kaartspel,muziekje en eindeloos kletsen tot 2 uur 's nachts. Wat een fijn plekje! 

Maandagmiddag gaan we terug naar het vaste land, ditmaal niet per boot, Isaac dacht dat het wel leuk zou zijn als we  met een mega 4X4 door de jungle heen zouden banjeren. Goed bedacht, dit was echt super tof. Een uur lang slippend door de jungle, vast komen te zitten en er uitgeduwd worden door een kraan (zie foto!) en vooral heel veel lachen en je goed vasthouden. Bij terugkomst in ons hostel waar we nog 1 nacht zullen verblijven upgrade Isaac ons direct naar een grote privé kamer met eigen badkamer en zeer fatsoenlijk bed, die upgrades bevallen ons wel ;-) 

Dinsdag gaan we door naar het beruchte El Nido. Per mini van, een lange, oncomfortabele rit, vooral voor Bas, die in het midden zit, 4 personen op een 3 persoons bankje, een slapend kind tegen hem aan en een weegschaal (?) in zijn rechteroog. Ik leun lekker tegen het raam aan, iets dat mij niet in dank afgenomen word ;-)
Bij vooraf research doen wordt El Nido neergezet als het paradijs, echter horen wij al een aantal horror verhalen vooraf, iedereen wordt doodziek, het is vies, stinkt, en is luidruchtig, denk aan een super schrale variant van Lloret de Mar. Alles is waar, binnen een dag zijn we er klaar mee en redelijk ziek. Echter hebben we de eerste avond een fantastische avond in een bar, waar we ons te goed doen aan een flesje wijn en de nodige espresso martini's. We slaan de overrated tour over en zieken uit in bed. 
Donderdag gaan we naar Nacpan beach, volgens velen het mooiste strand in de Filipijnen. Hier is niets aan gelogen, het is adembenemend mooi, denk aan de Carribean meets ons onbewoonde eilandje, eindeloos strand met misschien 30 mensen ( wellicht heeft dit te doen met de helse weg om er te komen, iets wat tien kilometer is op de scooter duurt ons meer dan een uur) het water is fantastisch en we vermaken ons hier de hele dag met lezen en zwemmen.
Die avond willen we vroeg naar bed omdat we om 4 uur op moeten en valt de stroom uit. Ons mega schrale hostel veranderd in een piepkleine sauna, nu weten we pas echt wat hitte is, oncomfortabeler dan dit wordt het niet, buiten lopen gigantische ratten en ons hostel lijkt op een vuilnisbelt. Het leven van een backpacker gaat niet altijd over rozen ! Wat is het vreselijk in El Nido!

Vrijdag dus, 4 uur opstaan, 5 uur in de haven zijn en om 6 uur gaat onze fast Ferry die ons in 4 uur naar Coron brengt. Om half 5 willen we de deur uitgaan en begint de zoveelste tropische storm, dit kan niet waar zijn. Ik sta in Flip flops en een witte top, met 15 kilo op mijn schouders. We wachten met het risico te laat te komen en springen in de eerste tricycle die we tegenkomen. Iets na vijven komen we aan, als een van de eerste, we hadden beter moeten weten. Backpackers en Filipino's nemen het niet zo nauw met de tijd. We wachten eindeloos alvorens we kunnen "boarden", we leggen onze backpacks in een grote rij met andere backpacks en de kustwacht komt aan met een veel te lief kijkende herdershond die onze tassen voor de vorm op drugs controleert, het is best een grappig schouwspel en de hond heeft hier dus totaal geen zin in, we kunnen de boot op.
Best een eng tochtje overigens, ruim 180km over open water met een bootje met 50 mensen, buiten op het dek kun je roken, het risico is alleen dat je nooit meer terugkomt, de golven zijn zo hoog dat ze af en toe boven de boot uitkomen. We parkeren onze nicotine verslaving en lezen de lonely planet, fingers crossed dat onze backpacks op het dek niet verdrinken. 

We komen aan in Coron voor een geheel nieuwe ervaring. We hebben voor het eerst geen accommodatie geboekt, online zeggen ze over elk plekje dat het voor 95% volgeboekt is, bij aankomst blijkt er altijd nog van alles te zijn, daar we hier 8 nachten hebben willen we zeker zijn van een comfortabele plek. 
We parkeren onszelf bij de lokale bistro, en 1 voor 1 lopen Bas en ik de straten door om kamers te zien en te onderhandelen. Poging 3 is raak, Bas vindt een ruime, schone kamer met eigen badkamer met de beste douche die we in 6 weken gehad hebben, EN airco. De kamer kost 1200 peso's, 24 euro, en na onderhandelen gezien we hier 8 nachten blijven krijgen we hem voor 1000 peso's per nacht, 20 euro. Dit niet  vooraf boeken bevalt ons wel.

We zijn nu dus in Coron, waar we tot volgende week zaterdag zullen blijven. Dan vliegen we naar Manilla om anderhalve dag later door te vliegen naar Vietnam.
Laatste goede week in de Filipijnen dus, we willen hier heerlijk relaxen, scheepswrakken duiken en vooral enkel doen waar we zin in hebben!
Er staan een hoop nieuwe foto's in het album, enjoy!

Laat vooral comments achter, we genieten ervan jullie reacties te lezen!

Liefs, Bas en Nadine