We zijn in Vietnam!

VIETNAM! Eindelijk, maar eerst hadden we anderhalve dag dichtbij het vliegveld van Manila te overbruggen.
Hier hebben wij onze eerste slaapzaal geboekt, 10 personen in stapelbedden in 1 ruimte, we zagen hier een klein beetje tegenop maar het viel eigenlijk reuze mee en hebben allebei de hele nacht door kunnen slapen. 

Maandagochtend om 4 uur moeten we in de taxi stappen naar het vliegveld, de chauffeur, iemand van het hostel, kon zijn bed niet uit en na eindeloos ongeduldig vragen waar hij in godsnaam bleef kwam hij om half 5 zijn kamer uit. Op naar het vliegveld en rap een beetje! We vliegen in 4,5 uur naar Kuala Lumpur, waar we heerlijk lunchen en rondhangen, om vervolgens in 2 uurtjes naar Ho Chi Minh City te vliegen.
Prima reis gehad, even een uurtje klooien om ons VISA voor elkaar te krijgen, deze hebben wij in Engeland al moeten aanvragen maar dit gaat nog steeds niet zonder slag of stoot, en in de taxi naar ons hostel.
We rijden door de drukke stad, file rijden kan ik beter zeggen en kijken met open mond naar alle scooters in het verkeer. Regels zijn er niet, gaan, rammen, gas erop, wie het eerst toetert, wie het eerst gaat- zeg maar.
We komen aan in het hostel, een verademing, het ziet er zowaar modern uit, dit hebben wij in 7 weken nog niet eerder gehad. We hebben wederom een slaapzaal, ditmaal een kamer voor 4 personen, de eerste en derde nacht hebben we 1 kamergenoot, de overige nacht hebben we de kamer voor onszelf, heerlijk. Het beste bed dat we tot nu toe gehad hebben, een heerlijke douche, airco, lekkere espressootjes, dit bevalt ons wel! 
Na even vlug wat eten- heerlijke verse loempia's, vallen we in slaap, helemaal kapot.

Dinsdag gaan we naar het bekende War Rememberance Museum, een museum waar de oorlog tussen Vietnam en Amerika wordt beschreven die zich in de jaren 60/70 afspeelde. We waren er al voor gewaarschuwd maar dit was bijzonder heftig.

Korte uitleg: Nadat Vietnam onafhankelijk werd van Frankrijk besloot het communistisch te worden. De Amerikanen waren hier op tegen en hebben 17 jaar lang op brute wijze oorlog gevoerd en 3 miljoen mensen vermoord. Vandaag de dag zijn de sporen nog steeds zichtbaar, daar ze chemische wapens (dioxine) hebben gebruikt, 85 gram hiervan was voldoende om een grote stad uit te moorden. 
Dit trekt natuurlijk in de grond en zorgt ervoor dat zelfs nu, 3 generaties later, er kinderen geboren worden met de meest vreselijke afwijkingen.
We hebben er hier een paar van gezien, laten we niet teveel in detail treden maar er was iemand aan het piano spelen die geen ogen had, enkel huid op de bovenkant van zijn gezicht.

Terwijl we hiervan bijkomen in een prachtig park middenin de stad waar we even zitten na te praten worden we benaderd door een local met schoenpoets middelen.
Hij biedt aan om Bas zijn schoenen schoon te maken- very dirty sir, very dirty, Bas weigert een aantal keren beleefd totdat de man een veegje schoonmaakt op zijn schoen en dit er toch best goed uitzag. De man weet niet hoe snel hij de schoenen uit moet trekken, binnen 10 seconden staat er een collega met alle macht aan mijn schoenen te trekken- weigeren gaat niet meer, en worden onze schoenen schoongemaakt met tandenborstel en naar eigen zeggen een Italiaans speciaal spulletje, ik noem het afwaswater.
Ongevraagd proberen ze er bij Bas een nieuwe zool onder te plakken- de schoenen zijn 2 maanden oud, local numero 3 komt eraan en voor we het weten zit de lijm erop, dit gaan we dus echt niet doen. 3 minuten later, 2 paar redelijk schone schoenen verder wordt ons verteld dat we 400.000 dong moeten betalen, 16 euro. Dom, dit gebeurd je dus ook maar 1x, ineens staat het groepje semi dreigend om ons heen te roepen dat we dit moeten betalen, dat het Italiaanse spul peperduur is. We komen ermee weg om 6 euro te betalen na praten als brugman, ach, beginners foutje, maar we hebben wel schone schoenen! ;-)

'S avonds eten we bij 1 van de betere restaurants in Ho Chi Minh, klein detail, dit is het favoriete restaurant van Angelina Jolie en Brad Pitt in Vietnam, grappig. Het eten is in dit land allemaal zo belachelijk spotgoedkoop, we doen ons te goed aan soft shell crab, loempiaatjes en grote verse garnalen. Toe bestellen we huisgemaakte yoghurt, we lazen online dat deze fantastisch was, we hebben hem nog maar een keer besteld want dit is by far de lekkerste yoghurt die we ooit hebben gegeten!

Woensdagochtend gaan we naar een grote local markt. Ben Tanh markt waar ze van alles verkopen. Zodra we binnen wandelen worden we aan alle kanten belaagd, ik kan niet met een schuin oog naar een shirtje kijken of mensen raken ons aan, voeren ons mee en halen alles uit de kast om iets te verkopen. 
Ik, Nadine, heeft uiteindelijk 2 t-shirts en een lange dunne reisbroek nodig, het feest kan beginnen, ons favoriete onderdeel: afdingen. Het is en blijft een heel mooi spelletje, voor nog geen tientje lopen we uiteindelijk met de goodies de markt uit, vergeet niet, het grootste deel kleding dat wij in Europa kopen komt uit Vietnam, ze kunnen hier dus heel goed kleding maken!

Work out van de dag: oversteken. Hilarisch. Stoplichten of zebrapaden doen we hier niet, gewoon lopen en een 6 baans weg oversteken terwijl de scooters en auto's je proberen te ontwijken. Niet stoppen of langzaam lopen, niet rennen, nee terwijl je normaal loopt anticipeert het verkeer om je heen. De allereerste keer is dit dood en doodeng, maar het klopt allemaal en we kunnen keer op keer tussen het razende verkeer door oversteken.

Woensdagmiddag zijn we nog even een soort spa ingeweest, Bas heeft zich ouderwets laten scheren en ik wilde eens iets typisch Aziatisch doen, oren reinigen.
Dit zie je op iedere hoek van de straat, je gaat liggen, er komen talloze instrumenten aan te pas en ze rommelen een kwartier in je oor. Best diep, best eng, maar schijnt heel goed voor hygiënisch oogpunt te zijn alswel voor de balans in je lichaam, daar hier veel acupunctuur punten zitten. Een hele bijzondere ervaring, ik weet nog niet goed wat ik ervan moet vinden. (Zie foto)

Aan het einde van deze dag komen we erachter dat we toch allebei redelijk ziek zijn, Bas het staartje hiervan, ik begin net. Vermoedelijk iets verkeerds gegeten. super vervelend, dit verpest onze laatste dag in Vietnam en bleek nog lang niet het einde te zijn.
Donderdagavond, middernacht pakken we de bus naar Da Lat. Dit houdt in dat we ons de hele dag moeten vermaken zonder kamer, gelukkig mogen we de backpacks laten staan. Uiteraard is dit helemaal geen probleem in zo'n grote stad, we vermaken ons prima op allerlei (avond) marktjes.
De bus zal ons in 7 uur tijd naar Da Lat brengen, waar we al een hostel geboekt hebben en hopen dat we daar meteen terecht kunnen. 
Om 12 uur komen we aan bij de verzamelplaats waar we niet heel gemoedelijk een klein busje in worden geduwd en onze backpacks op schoot gegooid krijgen, we rijden in een kwartier de stad uit en het busje stopt langs een soort van snelweg, waar de grote bus komt aanrijden voor de overstap. Dit is een slaap bus en er waren enkel nog boven bedjes beschikbaar toen wij kaartjes kochten. Echter betekend dit niet, zoals wij dachten, op de bovenverdieping, nee letterlijk met een heel klein trapje boven het bedje op de begane grond liggen, in een heel smal bedje, terwijl de bus de bergen door sjeest. Al met al slapen we zo'n anderhalf uur alvorens we worden wakker gemaakt, wij zijn er! 1 probleem, het is 4:45, dit ging ietsje sneller dan verwacht!
Het eerste dat wij voelen is aangenaam koele lucht, Da Lat ligt op 1500 meter hoogte en is met zijn 19 graden heerlijk verkoelend! Nu op naar het hostel en hopen dat er iemand aanwezig is. We kloppen aan op de gesloten deur en er komt direct een heel slaperige Vietnamees aan, die zonder al teveel woorden ons incheckt en toegang geeft tot onze privé kamer. YES! Wat een mazzel, kwart over 5 en we liggen in bed ipv rond te dwalen tot 12 uur wanneer de officiële check in zou zijn.

Eenmaal in Da Lat merken we hoe beroerd we echt zijn en komen we de eerste 2 dagen niet veel verder dan onze kamer, super vervelend. De derde dag gaat het beter en gaan we erop uit. Met de scooter rondrijden, onze eerste tempel bezoeken, een tocht in de kabelbaan maken en wat locale attracties bezoeken,heel fijn om er weer op uit te kunnen!
Ondertussen plannen we onze doorreis naar Hoi An, we zijn een beetje moe van alle schrale hostels en busreizen en besluiten dit iets anders aan te pakken. Geen 18 uur met de bus maar besluiten een last minute vliegticket te boeken, lekker in een uurtje door! Geen hostel, nee, ons oog valt op een vrij nieuw hotel, 4 sterren, inclusief ontbijt, sportschool, prachtig zwembad en helemaal super-de-luxe. En dat voor 21 euro, we hebben duurdere hostels gehad in de Filipijnen!
We zitten hier dus helemaal op ons plekje, het is bloedheet, 40 graden as we speak dus we vermaken ons overdag prima met boeken lezen aan het zwembad en 's avonds als het iets koeler is het o zo charmante Hoi An te verkennen.
Hoi An is echt fantastisch, zo ontzettend sfeervol met alle kleurige lampions, leuke marktjes, tempels en fijne restaurantjes. Prima om hier een week te vertoeven!
We blijven hier tot maandag en dan vliegen we door naar Hanoi.

Vergeet niet de nieuwe foto's te bekijken, we hopen dat jullie in Nederland ook genieten van mooi weer!

Liefs, Bas en Nadine